चल वृंदावनी खेळू खेळ कन्हैया लाल
तू फेर वस्त्र माझे, मी पितांबर, लाल.
कंटाळा घरात येई, नोकरी करते आई,
लेकरू दाईला देई, होतात दुधाचे हाल.
मूल जेव्हा मोठे होई, कुणास ते पाही?
आसरा कुठला बाई? फोडशील का भाल?
अजीदिन तुज भावेल, परी भविष्य अंधारेल
उरीची घालामेल, करेल लाखो सवाल
दवडू नको ही वेळ, वा चुकेल सारा खेळ,
घाल संसाराचा मेळ, हृदया कर विशाल.
No comments:
Post a Comment