मत्स्यवाणी

(हि कविता शाळेत लिहिली असल्याने संग्राह्य)

आला एक कोळी
घेऊन चांदण्यांची जाळी.
फेकता ती पाण्यात
मत्स्य गुंतला त्यात-

"हे निशादा, अडकलो जाळी,
वर देख चांदणी आभाळी.

बघ स्वैर चांदणी
मज दे सोडूनी
नभ त्यांचे जग,
जग माझे पाणी.
म्हणुनी, मज दे सोडूनी.

तुझे मंजुळ गीत ऐकत
पाहीन स्वर्ग पाण्यात.
हात दे माझ्या हाती,
दुवा देतील माझे साथी.

मज दे सोडूनी, मज दे सोडूनी, मज दे सोडूनी."