माझे काही मराठी शेर

चाहुल अंधाराची घेउन निशा येते
प्राशून दु:ख सारे पेल्यात नशा येते

तुम्हासही का येथे छळले प्रेमाने
त्याचीच साक्ष देती आमुचेही पैमाने

तिने यावे आणि गावे गीत माझ्या भावनांचे.
आणि तिच्या मैफ़िलीत माझे काहुर शमावे वेदनांचे.

असतील झाल्या माझ्या हज़ारो चुका
करेन मीही मिळाल्या सुखांची मोजणी

हर एक म्हणे येथे सुखांचा भुकेला
ओथंबू दे माझी दु:खाने झोळणी

धरीतो कसला राग हा दुनियेवरी?
का करितो मी ही मनमानी?

अर्थात पाहते अर्थ ही दुनिया
व्यर्थ माझी प्रेमाची रडगाणी

आज मला कळले येथे मी शेवटला नर
भेकड किती फिरतात विनापुच्छ वानर

आज मला नुरले कारण जगायाचे
किती यत्न केले व्यर्थ मरायाचे

त्या पौर्णिमेच्या टिपुर चांदण्यात घेउन तुझा हात हातात
थरथरत्या अधरांच्या गुज गोष्टी मज अजुनी आठवतात.

या अर्थास नाही अर्थ
का तमा वाहिसी व्यर्थ?