लाट

खेळवितो तूज वायू
हा खेळ जीवघेणा
कोसळूनी खडकावरती
का संपविसी जीवना?

क्षणात वायूवेगे-
होतेस मृत्यूची दासी
भूलतेस कोण्यायोगे
वायूच्या वचनांसी.

हा निनाद कसला करीसी?
का क्षणात लूप्त होते परि,
तूज मोह जीवनाचा
नाही का अंतरी?

कि तुझे मनही मझेपरी
उदासीन असते
मज सांग मृत्युसी
का तू आलिंगण देते?

का तूज मोक्ष नाही
कि, मनोयोगे हे अवतरणे.
हे गूढ सांग सत्वरी
एकच आहे मागणे.

जीवन क्षणिक सुखांचे
सार्‍या जगास गे भुलविते
परि, सुखसागर सोडूनी-
कशी तू, मृत्यूयोगी रमते?